آزموده را آزمودن خطاست

از قدیم (شاید زمان حضرت آدم) نگهداری اشیاء و چیزهای با ارزش دغدغه انسان ها بوده! این "اهم" انسان ها که گاه فقط ارزشی شخصی فردی بود و برای غیر چندان چشمگیر نبوده، گاه تا مرز گفتار و اعتقادات نیز پیشرفته است!
در کل، پیدایش ابزار آلات امنیتی و حفاظتی ریشه در همین موضوع داشته - از صندوقچه و صندوق خونه و گاوصندوق و دوربین های مدار بسته و صندوق های امانات (برای دارایی های مادی) گرفته تا نرم افزاره و سخت افزارهای امنیتی (اثر انگشت) و ... برای رایانه های امروزی - تا بتوانیم از سرمایه های منقول تا ایدهای غیر منقول را از دسترس دیگران (نامحرم) دور نگه داریم.
در دین اسلام نیز فلسفه حجاب (که بصورت شعاری، نه عملی برآن تاکید داریم) نیز بر همین اساس قرار داده شده تا گوهر وجودی انسان (بخصوص زنان) از دید و به تبع آن دسترسی همگانی در امان و محفوظ بماند.
و از دلایلی که مانع تحریف قرآن - بر خلاف کتب آسمانی دیگر – شده محفوظ بودن آن در لوحی است که جز پاکان به آن دست (فهم) نمی یازند(واقعه.آیه78 و79)
در اصل در اسلام بر این موضوع تاکید شده که برای در اختیار داشتن و دانستن هر چیزی (با توجه به ارزش آن) باید افراد دارای شرایطی باشند تا لایق داشتن و دانستنش باشند. مطالعه دیگر موارد اعتقادی اسلامی، تاکید دینی براین اصل را نشان می دهد. بنابراین ضروری است مسلمانان و بخصوص حکومتی که متاثر از نام اسلام و اسلام است بگونه ای رفتار کند که در دین اسلام بیان شده، نه سلایق فردی!
"هر کسی کز ظن خود شد یار من
از درون من نجست اسرار من"
یعنی با در دسترسی آسان قرار ندادن موارد ارزشمند اعتقادی و عرفی، از سوء استفاده و یا توهین و به سخره گرفتن آنها جلوگیری کنیم، چیزی که در این سال ها، مخصوصا بعد از رحلت امام(ره) به آن کمتر توجه شده!
قیاس این زمان (از سال 68 به بعد) با قبل از انقلاب نشان دهنده این است که – مخصوصا در رده های میانی حکومتی ما – تصمیمات فرهنگی و تبلیغی ما هیچ تغییر اساسی و بنیادی نداشته و تغییر حکومت، فرهنگ جامعه را به مسیری که اسلام توصیه کرده، نتوانسته است راهنمایی کند و بعضا قوانین و دستورات فرهنگی مصوب ما نه تنها کمکی در این زمینه نکرده است، بلکه باعث تسهیل دسترسی مخالفان به راه های نزدیکتر نیز شده است!
در سال های قبل از انقلاب اعتراضات مردم بصورت بی احترامی بر عکس محمدرضا شاه نمود یافت و این نوع اعتراض بخاطر تسهیل در دسترسی عکس وی بود که البته علت این دسترسی آسان، خودش بود! یعنی با دستور نصب عکس خود بر روی در و دیوار به تصور ایجاد محبوبیت، با دست خود باعث شکستن ابهت (پوشالی) و محبوبیت (کاذب) خود شد! این آغاز راه سرنگونی حکومت وی شد، که در برخورد با افراد خطا کار، باعث زایش ناراضیان - در برخوردهای سلبی - بر عده قبلی شد.
سال هاست که در دهه فجر تصویر بارزی از زمان پیروزی انقلاب در صدا و سیما پخش میشود، که یادآور فرهنگ عام جامعه ایران است! در این تصویر مردی روزنامه ای با تیتر "شاه رفت" را مانند کلاه بر سر گذاشته و در دستان اسکناس هایی دارد که تصاویر محمد رضا پهلوی را از روی آنها کنده است!
فارغ از درستی و نادرستی عمل مردم و عکس العمل حکومت آن زمان در قبال مردم، باید در نظر گرفت که راحتی این نوع توهین و ارتکاب به اصطلاح جرم، به شخص اول حکومت جز در دسترسی آسان ابزار توهین توسط خود حکومت چیز دیگری نبود. در اصل حکومت و شخص محمدرضا پهلوی قبل از هر کس دیگری مجرم بودند!
حال بعد از آن تجربیات حکومتی قبل از انقلاب و توصیه های امام(ره) در زمان حیات خویش، مسوولین کنونی نظام نمی بایست اشتباهات گذشته را دوباره تکرار"که آزموده را آزمودن خطاست" و با جلوگیری از فرهنگ چاپلوسی عده ای (مخصوصا در رده های میانی مدیریتی) از چنین حوادثی جلوگیری می نمودند.
حواث اخیر در توهین به امام را اگر با حسن نیت، نتیجه چاپلوسی عده ای در تصویب بعضی قوانین ندانیم، قطعا بیانگر بی تجربگی و بی دانشی آن عده است، آنجا که در یکی از ادوار مجلس – بعد از رحلت امام – قانونی مبنی بر چاپ تصویر امام بر روی همه اسکناس های رایج تصویب شد!؟ تصویب کنندگان این طرح هدف شان از این قانون چه بود؟ ارزش به امام؟ آیا اندیشه های امام به اندازه پولی است که عکس امام بر روی آن درج شده؟ پولی که فقط در مرحله تولید و چاپ می توان احترام به آن را تضمین و بعد از ورود به جامعه ناخواسته (در اغلب موارد) و خواسته (در معدود انگشت شمار) مورد توهین قرار می گیرد!
رد و بدل شدن پول در بین اقشار مختلف جامعه، از متکدی خیابان و رفته گر و مکانیک و میوه فروش و کاسب و بازاری و ... تا مهندس و دکتری که کیف پولش را در جیب عقب خود می گذارد و پشت ماشین می نشیند! در هیچ کدام نشانه ای از هدف تصویب کنندگان طرح مشهود نیست! این درست همان کاری بود که شاه و اطرافیانش (قبل از انقلاب) و امروز در اکثر کشورهای غیر مسلمان انجام می گیرد، تفاوت حکومت اسلامی ما با آنان کجاست؟
در راهپیمایی های سال های پیش اعم از روز قدس و 22 بهمن و دیگر راهپیمایی ها، آیا چند ساعت بعد از اتمام راهپیمایی از همان مسیر رد شده اید؟ آیا تصاویر امام را بر روی زمین ندیده اید که ماشین ها و آدم ها بدون توجه از روی آن رد می شوند؟ به راستی چاپ این همه تصاویر (یک بار مصرف) در مناسب های مختلف، کمکی هم به نشر افکار و اندیشه های امام می کند؟ یا راهی برای گرفتن امتیاز و بودجه های غیر متعارف برای عده ای است؟
پس توهین به امام خواسته یا ناخواسته – طی این 20 سال – با وضع کردن قوانین سطحی و مطالعه نشده، وجود داشته، فقط ما غافل بودیم! سزاوار است به گذشته نگاهی بیندازیم تا تصمیمات ما باعث بهره برداری و سوء استفاده دیگران نشود!

اسماعیلی | آذر88